تولد

خیلی چیزها توی ذهنم برای نوشتنه .شاید اون موقعه ای که توی اتاقت بودم اگه قرار به نوشتن بود نزدیک به چندین صفحه مینوشتم.حسادت شاید اولین چیزی باشه که بخواهم راجبش صحبت کنم.شاید حس مالکیتی که بقیه نسبت به تو دارند و من با همه دست و پا زدن هام سهمی ازش ندارم.خانواده ات و دوستات مثل اعظم و بقیه همه سهمی از تو دارند و این همه نا عدالتی شاید دلیل این همه حسادتی باشه که آخرش جز سوختن من چیزی نداره.امروز حرف عجیبی زدی که هنوزم از نظر من ندونسته این حرف و زدی.بهت گفتم ایده ال رابطه منو تو اونجایی که رفتار و کلامت مطابق دلت بشه نه خواسته ذهنی که همیشه مانع بروزش میشه.بهم گفتی اگر اجبار باشه شاید اینجوری میشه.اصلا نمیفهممش.انقدر که همه ذهنم به خودش درگیر کرده  نمیتونم به چیزی فکر کنم و بنویسم.یعنی باید به اجبار ازت میخواستم کلام و رفتارت همونی باشه که من میخواهم؟واقعا تو دلت چه خبره راجب من؟کی باید همونی بشه که تو دلت هست؟برای این باید چیکار کرد؟ 

چرا من همیشه باید به اعظم و امثال اون حسرت بخورم؟

شاید دلیلش اینه که احساس قلبیت و رفتارت و کلامت  با اون همراه هم هستند.

باید بپذیرم رفتارت و کلامت با من همیشه دچار یه خود سانسوری بوده که برای من تبدیل شده به خود سوزی.

احساس ضرر همیشه بامن بوده هرجا که هر کسی به غیر از خانواده ات تحویل گرفتی این احساس با من هست.

بگذریم

امشب شب تولدته.

به نظر من این که هرسال کیک بگیریم و شمع روشن کنیم و جشن بگیریم که یک سال به مرگ نزدیک تر میشیم و یک سال داریم پیرتر میشم لطفی درش نیست.

به نظرم تنها چیزی که این روز و قشنگ میکنه مدت با هم بودنه. یک سال گذشت و تو کنار همه اونایی که دوستشون داری داری البته به غیر از من بودی  چون به گفته خودت قاعده ات با من خلاف قاعده زندگیت هست.

من تولد چهارسالگیمون و بهت تبریک میگم.الان چهارسال که باهم هستیم و امیدوارم این بودنت به سلامتی و خوشی در کنار خانواده و دوستانت سال های زیادی  ادامه داشته باشه.

یاد اون تابلو افتادم نوشته بود خیاطی برادران محمدی (به جز ناصر) این دقیقا حکم قضیه دوست داشتن تو نسبت به بقیه و منه 

تولدت مبارک آدم دوست داشتنی .

شاید یه روزی خوش شانس بودی و بودمو  خیلی چیزها رو ازت گدایی نکردم.